Het ging de boten voor de wind, scherp aan de wind zeilend, op weg van China naar Nieuw Zeeland. Een etappe van ruim 5000 nautische mijl. Ergens halfweg passeerde de vloot een markant punt, het diepste stukje oceaan ter wereld. Zoals zo vaak betekent dat ook hier de diepste dalen en hoogste pieken elkaar snel opvolgen, want vlak daarachter liggen een paar piepkleine eilanden. Daartoe aangespoord door de wedstrijdleiding heb ik op internet het rif opgezocht, al was het alleen maar omdat een van de boten in een eerdere etappe een slechte ervaring had opgedaan met zo een rif.

Gedreven door niets anders dan nieuwsgierigheid heb ik ook nog even ingezoomd op de eilanden. Wonderlijk dat je vanuit de luie stoel een eiland op die afstand kunt verkennen. Wim de Ridder hield zijn gehoor op de Betondag al voor waartoe computers in staat zijn en in de nabije toekomst in staat zullen zijn en voor wie het wil zien heeft hij gelijk. In die verkenning viel mijn oog bij toeval op een vliegveld, iets dat als volstrekt nutteloos aanvoelde gezien de afgelegen locatie. De eilandjes zijn te klein en liggen te ver van de bewoonde wereld vandaan om ook maar heen te willen vliegen. Dat bleek een vergissing. Zonder veel moeite wist Google aan mij duidelijk te maken dat deze eilanden in de tweede weeldoorlog zijn ingenomen door de Amerikanen om vandaar uit aanvallen te kunnen uitvoeren op Japan. De Enola Gay, het vliegtuig dat de atoombom heeft afgeworpen op Hiroshima, is vanaf het vliegveld vertrokken dat ik zojuist bij toeval had gevonden.  

Google Earth toont ook foto's die op de locatie zijn genomen en via een tag daaraan zijn gekoppeld. Een even vanzelfsprekende als wonderlijke techniek die mij beelden toonde van stevig gedimensioneerde betonnen bunkers en gebouwen. Het zal u niet verwonderen dat de ligging midden in de oceaan in de loop der jaren het nodige had gedaan met de betonconstructie, die daar waarschijnlijk in alle haast en met beperkte middelen uit de grond zijn gestampt. Wat u wel zal verwonderen is het beeld van een gewapend betonnen gebouw dat nog fier overeind staat, maar zonder een groot aantal van de oorspronkelijke kolommen. Zelfs een hoekkolom ontbreekt compleet. Het gebouw lijkt zich op deze weer verlaten plek zich niets aan trekken van de wetten van de mechanica en toont zonder het te beseffen de mogelijkheden van een tweede draagweg. Het bestaan van zo een gebouw spot met elke definitie van restlevensduur.

Als u weer toe bent aan het bedenken van nieuwe vakantieplannen, neem het eens in overweging. Een zeilvaardigheidsbewijs lijkt wel een vereiste. Tot die tijd moet u het even doen met de foto's. Zoek even op Northern Mariana Islands en focus op Tinian. Zoek via maps, blijf klikken op foto met gebouwen, want er komen er steeds meer naarmate u verder zoekt en verwonder.

Hoofd Gebouwen Witteveen+Bos & hoogleraar fac. Bouwkunde TU/e

Lees ook eerdere blogs van Theo Salet.