Deze middag gaf ik vier uur achtereen college in Delft. Vier uur achtereen college geven is vrij uitzonderlijk. "Uitzonderlijk?" hoor ik u denken en ook "wat een luizenleven!". Daar geef ik nu geen commentaar op. Het gaat me om de twee vakken waar ik vandaag verantwoordelijk voor was: 'Bestaande betonnen constructies' en 'CO2-neutrale constructies'. Dat zijn twee mastervakken die twee jaar geleden nog niet bestonden en 20 jaar geleden ondenkbaar waren. Deze keuzevakken zijn populair en de studenten zijn enthousiast. Het zijn nieuwe tijden.
Bij ‘CO2-neutrale constructies’ kreeg ik hulp van Niki Loonen en van Marija Nedeljkovic. In hun gastcolleges benadrukten ze respectievelijk wat nú mogelijk is met nieuwe betonsoorten en welke keuzes je nú hebt met het beheer van de betonnen infrastructuur van Rijkswaterstaat. Hun gedrevenheid tegen een achtergrond van ‘we moeten nú bewegen, willen we de race winnen’ werkte aanstekelijk en leidde tot heftige discussies. De ramen moesten open om extra O2 binnen te laten stromen.
En werd het omgaan met bestaande betonnen constructies 20 jaar geleden door veel studenten niet saai gevonden? Als kind droomden ze wellicht eerder “dat wil ik ook bouwen” in plaats van “daar wil ik verantwoording voor nemen”. Daar is nu niets van te merken. Dat bestaande constructies op een andere manier beoordeeld worden dan constructies die nog op de tekentafel liggen, is juist interessant. Uitleggen dat we verantwoord moeten omgaan met bestaande constructies is niet nodig.
‘Er komen andere tijden’, de meest bekende vertaling van het meer Bijbels klinkende ‘The times they are a-changing’. Dat wist u als trouwe Cement-lezer natuurlijk al lang. We hoeven echt niet allemaal zoals Hadrianus een Pantheon neer te zetten met een levensduur van 19 eeuwen, and counting. Maar dat ons ambitieniveau omtrent duurzaamheid een boost heeft gekregen, is nú een gegeven.
Max Hendriks
Lees alle artikelen van deze editie of bekijk het hele nummer.
Reacties