Tien jaar geleden gaf ik in mijn eerste college aan de Technische Universiteit van Trondheim over staafwerkmodellen. Nu was (én is) mijn kennis van de Noorse taal beperkt, dus in plaats van over stavmodeller, med trykkstaver i betong og strekkstaver i form av armering doceerde ik simpelweg over Strut and Tie modelling. Wetende dat hier internationaal geen consensus over bestaat, vergewiste ik mezelf nog of men in de Noorse praktijk een drukstaaf met rood aangaf en een trekstaaf in zwart of juist andersom; ik wilde de studenten niet onnodig verwarren door tijdens het college telkens het verkeerde kleurkrijt te pakken als ik een staaf tekende.
Andersom slaagden studenten er wel in om mij te verwarren; in rekenvoorbeelden gaven ze de drukkracht in een Strut aan met een T en de trekkracht in een Tie met een S. Trykk og Strekkrefter legden ze me uit toen ze mijn opgetrokken wenkbrauwen zagen; weer wat meer Noors geleerd.
De komende tien jaar moet de betonsector in ras tempo innoveren. De redenen hiervoor zijn bekend. Ik hoef alleen maar naar het Betonakkoord te verwijzen, ons nationale ketenakkoord voor een duurzame groei. Maar hoe komen we tot innovatie? Ook hier gaat het over drukken en trekken, nu niet binnen een staafwerkmodel maar binnen een innovatiemodel: push-pull-strategieën noemen economen dit. De push staat hierbij voor onze intrinsieke motivatie om te innoveren, om de milieudruk van betonconstructies versneld substantieel te verlagen, en om daarmee internationaal voorop te lopen. Een pull van opdrachtgevers is daarbij nodig door innovatie expliciet te stimuleren door slimme aanbesteding. Het Innovatiepartnerschap Kademuren van de gemeente Amsterdam is een mooi voorbeeld van zo’n pull.
Als je goed leest gaat elk artikel in deze Cement over drukken en trekken.
Lees alle artikelen van deze editie of bekijk het hele nummer.
Reacties