Column 42012 105columnfoto:HansStakelbeekWeer discussies in Cobouw over onvei-ligheid op de bouw naar aanleidingvan de deels ingestorte B-Tower inRotterdam.Wilde ik net beginnen meteen column waarin ik een ode aan dewerkvoorbereider ging brengen,brengt de Onderzoeksraad voorVeilig-heid een rapport uit. Het redactioneelcommentaar van Cobouw stelt dat desector weer een flinke knauw heeftgekregen door de gestelde conclusies.Dat brengt mij ertoe om toch weer teschrijven over constructieve veilig-heid, wat we nu al zo vaak in Cementhebben gedaan. Kunnen we er eenseen keer mee ophouden? Nee, ken-nelijk niet. Kennelijk moeten we inNederland nog een aantal jaren dis-cussi?ren over hoe een en ander in depraktijk moet worden gebracht. Wijconstructeurs weten inmiddels welhoe het beter kan en proberen dat nuvia allerlei media naar buiten te bren-gen. De oplossing is echter afhanke-lijk van extra geld voor een bouwpro-ject dat moet worden opgebrachtdoor de opdrachtgever. Vele oplos-singen om bouwfouten te voorko-men zijn al genoemd: 1. Bouwtoe-zicht privaat neerleggen bij partijenzoals de Pr?fingenieur in Duitsland ofeen andere gecertificeerde privatepartij. 2. Beter geschoold en gecertifi-ceerd personeel. 3. Instellen van dehoofdconstructeur.Nogmaals, oplossingen die we al langmet elkaar hebben besproken en dieal heel lang op ons wensenlijstjestaan.Ondertussen maakt mijn moederzich zorgen in wat voor mijnenveldhaar dochter zich heeft begeven omte gaan werken in de bouwsector. Ikmoet ook wel zeggen dat ik haareens kleurrijk heb verteld over mijnaanvallen van de`constructeursziek-te', een ziekte waarvan de sympto-men goed zijn beschreven in eenbriljante column van Remco Wiltjer(zoek op Cementonline onder`con-structeursziekte').De ziekte kenmerkt zich door zweet-aanvallen en hartkloppingen in denacht die aanleiding geven tot hetdirect pakken van een rekenmachineen het narekenen van wat details,naast een slapende echtgenoot. Als ikmijn moeder vertel over de bereke-ningen die ik maak en die directgevolgen hebben voor de veiligheidvan mensen, realiseer ik mij dat wijconstructeurs lijken op chirurgen, dieook voortdurend technische beslis-singen nemen en door het makenvan fouten ook slachtoffers kunnenmaken. Ik neem aan dat geneeskun-destudenten zich daar vanaf de eer-ste dag van hun studie van bewustzijn. Als je als jonge constructeur start,kom je daar pas tijdens je werk achter.Dan blijkt dat een zes halen voor eententamen iets heel anders is dan 40%fouten maken in een wapeningsbere-kening voor een brugdek! Als dan ooknog zeer frequent constructies instor-ten, woedt de constructeursziekte omzich heen.Een andere constatering rondom deB-Tower was dat de Onderzoeksraadteleurgesteld was dat alle betrokkenpartijen meteen juridische positiesinnamen. De betrokken partijen warenzich, volgens de Raad, vooral aan hetindekken tegen een aansprakelijk-heidsstelling. Ik moet bekennen dat ikdat nog niet eens zo vreemd vindgezien het huidige juridische klimaatin de Nederlandse maatschappij.Om maar weer een vergelijking temaken met de chirurg: het wordthem door het ziekenhuis ook steedsmoeilijker gemaakt om zijn oprechtespijt te betuigen aan de familie bij hetmaken van een fout. Men krijgtsteeds meer angst voor de juridischeconsequenties. We noemen dat hierin Nederland ook wel Amerikaansetoestanden. Gaat deze manier vanmet elkaar omgaan veranderen? Ofzullen we elkaar nog vaker gaan ont-moeten in de rechtbank?Ik weet niet wat er in de toekomst zalgaan gebeuren, maar ik weet wel dathet voor nu een utopie is dat men bijdit soort zaken met elkaar keuvelendtot een waarheidsvinding komt. Ikben geen jurist, maar ik hoop dat ereen juridisch-technische oplossing tevinden is, waarin iedereen openlijkkan praten zonder juridische conse-quenties. Een verdraaid moeilijkeknoop om op te lossen.Toch is het gekke van het hele ver-haal: ik heb op de een of anderemanier het volste vertrouwen dat hetgoed komt. Ik heb het volste vertrou-wen dat die jonge student op eenbureau komt te werken waar de inter-ne controles goed zijn (dat hebbenwe immers wel opgepakt als branchena het theater van Hoorn!) en waarinbinnen de vier muren van het bureauopenlijk over bouwfouten wordtgesproken en die ook worden geana-lyseerd. Die constructeursziekte magdan heus nog wel eens de kop opste-ken bij een windkracht negen buiten,maar daar wordt dan hopelijk de vol-gende dag hartelijk om gelachen.Wat mij wel zorgen baart, is de ver-antwoordelijkheidskwestie bij grotecomplexe projecten met meer bouw-partijen. Daar hebben we op kortetermijn geen oplossing voor. Dat dewerkvoorbereider hier een cruciale rolin speelt, weet ik wel. In mijn volgen-de column wil ik hier dan ook gelijkstarten met een ode aan de jongewerkvoorbereider. Ode aan de jonge constructeurMarjan PolsIr. Marjan Pols is hoofd engineeringvan Hilti Nederland en zit in hetbestuur van het Vrouwen KennisNetwerk Betonbouw. Zij zal samenmet ir. Mari?lle Rutten van Arup dekomende acht nummers de columnin Cement verzorgen.Een zes halen voor een tentamen is ietsheel anders dan 40% fouten maken ineen wapeningsberekening