De ‘superslankbouw’ is een echt prestigeproject dat een lieve duit mocht kosten: € 1,17 miljard. Maar met een opbrengst van € 2,8 miljard is de return on investment toch appetijtelijk te noemen. En ach, dat slechts een kwart van het gebouw permanent bewoond zal zijn, wie maalt daar om? Nou, wat dacht je van de gewone New Yorker? Wat mij betreft volkomen terecht. Fortune Magazine omschreef 432 Park Avenue als een ‘cathedral to überwealth’. Alsof je de overblijfselen van een te ruim ingekocht all-you-can-eat-vreetfestijn in het riool dumpt en daarbij nog even venijnig knipoogt naar de hongerlijders die aan de overkant van de straat in de rij staan voor de voedselbank. Maar ho, er is substantieel bespaard op de CO₂-footprint van het betonmengsel! Ja, goed, maar door de slankheid is er wel veel constructie in verhouding met vrije vierkante meters, en al helemaal in verhouding met nuttig gebruikte vierkante meters... Ga vooral zo door met het papiertje van het theezakje scheiden!

Als bovengemiddeld liefhebber van steden, architectuur en constructies, kan ik zo’n project vanwege de technische prestaties erg waarderen. In vergelijking met de Sint Pieter in het Vaticaan (tegelijkertijd schitterend en schandalig) is 432 Park Avenue bovendien een bouwwerk dat op zeer humane wijze tot stand is gekomen en ook erg bescheiden en respectvol in zijn omgeving opgaat, vind je ook niet? Maar dat een investeerder al met voorbedachten rade een bouwwerk optrekt dat maar voor een kwart nuttig wordt gebruikt, bevestigt maar weer in wat voor poppenkast we leven. Money rules en shit goes where the money flows.

In de Marketingcursus die ik momenteel volg aan de Open Universiteit wordt ook aandacht besteed aan de ethiek in de marketing, in het kader van maatschappelijk verantwoord ondernemen. Met die cursus ben ik weliswaar nog niet zo lang bezig en daarom word ik door bepaalde iemanden (van je collega’s moet je het hebben...) nog als ‘bewust onbekwaam’ getypeerd (de stap na ‘onbewust onbekwaam’?). Maar ik ben me er dus inmiddels wel bewust van dat ik slechts één van de velen ben die in deze hoedanigheid verkeren. De exploitanten van 432 Park Avenue vallen daar in elk geval ook onder. Maar dat wisten ze al.

Dus 75% van de appartementen staat leeg, of als je geluk hebt staat er al een logeerbedje. Dat verklaart waarom the city never sleeps! Wat een armoede. Maar, bekwaam of niet (huh?), ik wil er nog steeds naartoe. Zeker nu ik in de (zeer bewuste) wetenschap ben dat de milieubelasting van mijn vliegreisje eigenlijk prima te verantwoorden is volgens de ethiek van de bewust onbekwamen.