Wat ik nu wil betogen is dat we onze houding moeten herzien. In de eerste plaats wordt er in het onderwijs echt wel geluisterd naar de bouwpraktijk. Misschien wel te goed! 10 jaar geleden betoogden we allemaal dat BIM belangrijk was en duurzaamheid en SCB en sociaal vaardige jonge mensen en noem maar op. En het onderwijs heeft daar toen goed naar geluisterd. Er kwamen nieuwe vakken en tsja, je kunt maar zoveel uur per jaar les geven. Dus nieuwe vakken gaan ten koste van bestaande vakken.

Inmiddels weet het onderwijs echt wel dat het is doorgeslagen. Techniek is tegenwoordig geen vies woord meer. Het curriculum wordt langzamerhand aangepast.

Ten tweede moeten we de relatie tussen onderwijs en bouwpraktijk verbeteren. We moeten ophouden met zeuren en zelf ook wat doen. En ik weet dat ik door dit te zeggen mensen op de tenen ga staan. Want er gebeurt al heel veel. Gastcolleges, beroepenveldcommissies, noem maar op.

Maar het is vaak erg kwetsbaar en erg afhankelijk van personen. Een docent vertrekt en de minor houdt op te bestaan, dat soort voorbeelden.

We moeten er dus voor zorgen dat de interactie tussen beroepspraktijk en ons reguliere onderwijs structureel (zeg maar zichzelf in stand houdend) gaat verbeteren. En dat hoeft helemaal niet duur of moeilijk te zijn. Het merkwaardige is namelijk dat praktijkmensen over het algemeen onderwijs erg interessant vinden en omgekeerd vindt het onderwijs de beroepspraktijk super interessant. Maar het past te vaak niet op elkaar. Er zijn zoveel, goed bedoelde en goed bedachte initiatieven mislukt ergens op dat grensvlak. Een mooi voorbeeld is het fenomeen afstudeerders. Een bedrijf zoekt een afstudeerder. Waar moet je zijn? Bel je een bevriende docent? Bel je een (vaak onbereikbare) afstudeercoördinator? En hoe pak je dat als student aan? Via familie? Via een docent?

Hallo! We leven in het tijdperk van de sociale media! Laten we regionaal een datingsite in het leven roepen. Een digitale markt van vraag en aanbod. Dan kan het onderwijs gelijk de afstudeercoördinator afschaffen en hem weer voor de klas zetten. Zo kunnen we ook denken over stages, cases of gastcolleges. Waarom zou een regionaal bedrijf niet een collegeserie kunnen adopteren en dat samen met een docent invullen?

Zo zijn er allemaal redelijk simpele mogelijkheden om het reguliere onderwijs structureel te helpen. En dus ophouden met mopperen, maar samen aan de slag. En hierbij geen gezeur over geld (we hebben immers een tamelijk riant bekostigingssysteem), maar goed organiseren en slim werken. En vanuit de Betonvereniging zult op dit front nog van ons horen!

Directeur van de Betonvereniging