Beide bovengenoemde constateringen zijn zo oud als de weg naar Kralingen. En toch gaat het nog regelmatig fout. Is dat omdat we de kennis niet altijd paraat hebben? Of komt het doordat de eisen die we aan de huid stellen niet altijd even realistisch zijn? In het avondcollege ‘Oppervlaktekwaliteit van beton’ op 13 januari 2015, stellen dr.ir. Henk Jonkers en dr.ir. Marc Ottelé (beiden TU Delft, fac. CiTG) zichzelf en de bezoeker enkele vragen en gaan daarop in.

Weten we nog hoe we een goede kwaliteit van de buitenhuid verkrijgen? En weten we ook dat we langer moeten nabehandelen als we een trager verhardend beton gebruiken? De vraag daarbij is of we alleen maar toetsen op de druksterkte, met andere woorden of er wel genoeg rijpheid  is om te kunnen ontkisten. Daarnaast wordt ingegaan op de restlevensduurgarantie van de buitenhuid van een 40 jaar oude betonconstructie, die moet worden verlengd met nog eens 50 jaar.

Maar er komt meer aan bod. Er zijn twee soorten groen beton: het beton dat zich nog in de plastische fase bevindt en het beton dat in milieukundig opzicht zo goed scoort. Maar is dit laatste beton wel zo duurzaam? Moet het materiaal niet gewoon worden afgestemd op de gewenste prestatie? Prestatiegericht dimensioneren en ontwerpen heet dat.

Tot slot bezitten we met CUR-Aanbeveling 100 een document waarmee we voor eens en voor altijd de discussies op de bouwplaats de wereld uit hebben verbannen. Maar tegelijk staat CUR100 eigenlijk ook innovaties in de weg zoals het gebruik van granulaten. Zijn we wel zo blij met dit document?