Een pagina verderop wordt een voorschot genomen op succes dat nog moet komen, het WK voetbal. Het interview met de coach gaat over het belang van het collectief en individuele creativiteit en in feite daarmee over zijn stijl van leidinggeven. In dezelfde krant komt de stijl van leidinggeven terug in een opiniërend artikel van Martin Sommer. Hij verwijst hierbij naar het boek 'The end of leadership' van de Amerikaanse leiderschapsprofessor Barbara Kellerman, waarin zij stelt dat de wereld te complex is geworden voor één helderde en duidelijke lijn.

Ook de betonsector levert topprestaties, elke dag weer. Ook wij verenigen verschillende disciplines en er is eveneens sprake van veel talent en doorzettingsvermogen als het even tegenzit. Echter, bij de gedachte aan een heldere missie hapert de vergelijking met de atlete. De betonsector heeft stellig baat bij een gedeelde missie, maar heeft die op dit moment (nog) niet. Missie vraagt misschien ook wel om een vorm van regie, om leiderschap. Echter, de betonwereld is net de echte wereld in het klein. Ook complex, met veel verschillende belangen. Waar ligt in de toekomst onze voornaamste maatschappelijk toegevoegde waarde? Hoe benutten we ons collectief en de individuele creativiteit optimaal om die boodschap te formuleren, over de bühne te brengen en uit te voeren? Iets of iemand zou hiertoe de leiding moeten nemen, of is er inderdaad geen plaats meer voor één leider?

De betonsector is topsport in een sector die top is. Laten we alleen nog samen een gemeenschappelijk doel formuleren en dat ook samen uitvoeren, om  zo ook in de toekomst prestaties van formaat te blijven leveren en succes te kunnen blijven vieren.

Hoofd Gebouwen Witteveen+Bos & hoogleraar fac. Bouwkunde TU/e