Wat mij het meest in zijn beeld verbijsterde was dat mensen geen enkele verantwoordelijkheid voelen voor de gevolgen van hun handelen. Ik noteerde zelfs de opmerking "Maar als het zo is dat ik hoofdelijk aansprakelijk ben, dan doe ik niet meer mee". En over de crisis die wereldwijd als gevolg van het handelen van banken is ontstaan wordt gezegd: "Spijt? Alleen misschien dat we de crisis niet tijdig onderkend hebben". Maar over de gevolgen voor duizenden werklozen wereldwijd wordt niet gerept. "Bankiers zeggen nooit: hoe heeft het kunnen gebeuren?", aldus Luyendijk.

Hoe anders is dat in mijn wereld. Constructeurs voelen zich volledig verantwoordelijk voor de constructies die zij ontwerpen. De veiligheid van de gebruikers gaat immers boven alles. Daar is hun hele handelen op gericht. Zij toetsen hun werk met berekeningen, denken na over de risico's en controleren elkaars werk. In hun vrije tijd volgen zij opleidingen en zijn actief in studiegroepen om hun vakkennis verder te ontwikkelen. Dat alles is ook nodig om voortdurend meer uitdagende maar nog altijd even veilige gebouwen of kunstwerken te realiseren.

Constructeurs zijn trots op hun werk en hun verantwoordelijkheid. Als er ergens iets fout gaat vragen zij zich met de hele beroepsgroep af hoe dat had kunnen gebeuren. Om er van te leren. Want een calamiteit mag nooit een tweede keer weer voorkomen.

Ik geloof dat ik mij toch gelukkiger voel als constructeur. Je wordt er alleen niet rijk van.

Voorzitter VNconstructeurs

- De eerdere columns van Johan Galjaard