In mijn werk had ik afgelopen week juist de tegenovergestelde ervaring. In het kader van een restauratie zijn wij bezig met een onderzoek naar een monumentaal gebouwencomplex. Maar noch de gebouweigenaar, onze opdrachtgever, noch de gemeente kon ons aan goede tekeningen helpen. Jazeker, er stonden talloze dozen ergens in een archief. Maar niet uitgezocht of gesorteerd. Heel veel cruciale onderdelen ontbraken eenvoudigweg. Terwijl die tekeningen echt wel hebben bestaan. Zij bevatten cruciale informatie over de constructie van het gebouw, nodig voor de verbouwing. Na twee dagen zoeken in het archief hadden wij slechts een paar dingen terug gevonden. Maar de rest bleef zoek.

Vreemd eigenlijk! Waar sommige mensen privé van alles bewaren om de herinnering levend te houden, zijn wij daar in ons werk uitermate slordig in. Archieven worden niet onderhouden, en dat oude mannetje dat altijd precies wist waar alles stond is weg bezuinigd. De boekhouders die ons land regeren zien het nut er niet van in. Maar dat die informatie cruciaal is bij iedere nieuwe verbouwing of restauratie, en dat steeds weer opnieuw dagenlang voor niets gezocht moet worden, dat doorzien zij niet. En dan heb ik het nu nog alleen over informatie op papier. Ik hou mijn hart vast als ik denk hoe wij onze digitale informatie later ooit terug moeten vinden.

Voorzitter VNconstructeurs

- De eerdere columns van Johan Galjaard