Als docenten op de hogescholen dragen we kennis over. Maar we doen meer dan dat. Het gaat ook over het worden van een professional. In dit kader denken we bijvoorbeeld na over het beroepsprofiel van de Civiel Technicus. Een collega bedacht hier onlangs mooie slogan op, die hij op hoodie’s voor onze studenten zette: ‘Trust me I’m a Civil Engineer’. Civiele (en ook bouwkundige) ingenieurs werken aan projecten met grote impact op ons dagelijkse leven en op deze mensen moet je kunnen bouwen. Ofwel: van onze studenten willen we graag dat ze uitblinken in betrouwbaarheid en stevig genoeg met hun voeten in de klei staan.

Tijdens de studie Civiele Techniek aan de Haagse Hogeschool werken studenten in het 3e jaar aan een tenderopgave uit de praktijk. De projectgroepjes moeten zich in verschillende criteria van hun concurrentie onderscheiden. In een gesprek met vertegenwoordigers van de opdrachtgever kwam aan de orde dat het aspect constructieve veiligheid nagenoeg geen aandacht kreeg. Er werd mij gezegd dat er vanuit wordt gegaan dat de constructieve veiligheid altijd wel goed komt. Ondanks de terechte aandacht die het onderwerp veiligheid heeft in vakbladen, beschouwde ik deze uitspraak eigenlijk als een compliment aan de vele constructeurs, BIM-modelleurs, werkvoorbereiders en uitvoerders die zich hiervoor inzetten. Het illustreert dat deze opdrachtgever, en volgens mij met hen een groot deel van onze bevolking, er ‘gewoon’ vanuit gaan dat de gebouwde omgeving van ons land veilig is en goed functioneert. Maar daar wringt voor onze sector dan ook misschien ook een beetje de schoen.

Aan Cement-lezers hoef ik het belang van onze rol in de samenleving niet uit te leggen. Maar hoe zit het in de wereld van de volgende generatie? De coronapandemie bracht het belang van andere essentiële beroepen, zoals verpleegkundigen, duidelijk aan het licht. Maar zeer weinig middelbare scholieren, hun ouders en decanen weten van het bestaan van onze opleiding en de kansen in onze sector om boeiend en nuttig werk voor ons land te kunnen verrichten. De campagne is een mooie stap om daar verandering in aan te brengen, maar wat mij betreft ook een mooie brug naar de wijze waarop onze sector zichzelf wat meer op de kaart mag zetten. Civieltechnici zijn vaak vrij nuchter van aard en hoeven niet zo nodig in de spotlights. Maar het hoeft ook niet altijd groots of ingewikkeld, het kan ook eenvoudig. Nodig tijdens de bouw of oplevering ook eens omwonenden en middelbare scholieren uit de directe omgeving uit voor een rondleiding om te laten zien wat we voor onze omgeving betekenen.

Toch nog even terug naar de hoofdvraag over Civiele Helden. Mogen we onszelf zo wel zien of zweven dan toch echt te hoog uit boven onze voeten in de klei? Wanneer ben je nu eigenlijk een held? Op Wikipedia vind ik het volgende:
“Een held (mannelijk) of een heldin (vrouwelijk) is een bestaand, fictief of historisch persoon die, wanneer geconfronteerd met gevaar en rampspoed of vanuit een zwakke positie, moed en de bereidheid tot zelfopoffering betoont voor een grotere zaak. Aanvankelijk had dit heldendom vaak te maken met strijd of het uitblinken in iets, maar later werd dit uitgebreid tot een meer algemeen moreel uitblinken.”

Los van het feit dat we in technisch opzicht uitblinken en best trots mogen zijn op goed afgeleverd werk, komt het volgens mij juist neer op wie je bent als niemand kijkt. Daarom denk ik een antwoord op deze vraag te kunnen geven met de tekst van de artiest Matthijn Buwalda. Hij schreef iets op wat in lijn ligt met de betrouwbaarheid van een persoon, die niet snel opgeeft en dan ook zonder credits te krijgen blijft staan voor hetgeen hij belangrijk vindt. Dat is natuurlijk niet iets wat niet alleen geldt voor de civiel ingenieur, maar het is wel iets wat ik graag mee wil geven aan de volgende generatie en hier als bemoediging aan de lezer van dit artikel:
“Het zijn de dingen die je doet. De dingen die je doet die niemand ziet. Die zeggen wie je bent. Een mens, een mens bewijst zich niet in wat hij doet en zegt voor zijn publiek. Wie hij is blijkt in de kantlijn van zijn leven. Het kleine dat de grootste moeite kost. Daar kom je alledaagse heldendagen tegen.”