Betonnen bruggen kunnen worden versterkt door het storten of plakken van een laag ultra-hogesterkte vezelversterkt beton (UHPFRC) aan één of beide kanten van de liggers. Hiermee kan de dwarskrachtcapaciteit worden vergroot. Bij deze toepassing is de hechting tussen het oude en het nieuwe beton van groot belang. In een bachelor eindproject aan de TU Delft is gekeken of de delaminatie tussen normaal beton en UHPFRC met infrarood thermografie kan worden beoordeeld.

Met infrarood thermografie (IRT) is het mogelijk om met behulp van een infraroodcamera de temperatuur van het (beton)oppervlak te meten vanaf een bepaalde afstand. De vraag in dit onderzoek was of het met deze techniek mogelijk is om delaminatie te detecteren tussen een laag UHPFRC en normaal beton, door de manier waarop warmte zich verplaatst door de verschillende materialen. Zo ja, dan was de vraag wat de optimale testprocedure is en welke factoren van invloed zijn.

Warmteoverdracht gebeurt op drie manieren: conductie, convectie en radiatie. Conductie is het voortbewegen van warmte door moleculen. De snelheid waarmee dat gebeurt is materiaalafhankelijk en wordt uitgedrukt in thermische geleidbaarheid. Convectie is het voortbewegen van warmte door een stromend medium. Doordat mogelijke delaminatie ter plaatse van de hechting dusdanig smal is, namelijk kleiner dan 5 mm, is de convectie bij delaminatie te verwaarlozen omdat lucht hierbij niet kan stromen. Radiatie ten slotte is de mate waarin een oppervlakte warmte uitstraalt. Dit is materiaalafhankelijk en uitgedrukt in de emmisiviteit. Ook de rol van radiatie (in droge lucht) is te verwaarlozen [5], dus met name conductie is relevant voor het detecteren van delaminatie.

Doordat de thermische geleidbaarheid van stilstaande lucht rond de 0,025 W/mK ligt, en die van beton rond de 1,8 W/mK, verplaatst warmte zich sneller door beton dan door stilstaande lucht. Hierdoor zal bij het opwarmen van een laag UHPFRC meer warmte accumuleren boven een gedelamineerd deel van de hechting, dan boven een goed gehecht deel. De stilstaande lucht in de delaminatie houdt de warmte als het ware tegen (fig. 1), waardoor een gedelamineerd oppervlak dus warmer wordt dan een goed gehecht deel.