Triiing, Triiing,……. “Stichting Betoncentrum Noord Nederland met Holthuis spreekt u….. .” Zo moet dit duizenden malen hebben geklonken. Aan de andere kant van de lijn zit iemand met een vraag, een probleem wellicht. Een vraag of een probleem over beton. En ja, als je dan in de noordelijke provincies werkzaam bent, dan bel je naar Holthuis, want die heeft verstand van beton. Betreft het een probleem met betonspecie afkomstig van één bij de Stichting aangesloten bedrijven dan komt Holthuis zelfs naar u toe. Zo ook die éne keer….?
“U heeft dus last van scheuren in het beton? Dat is niet zo mooi, ik kom gelijk naar u toe." Na een plezierige autorit door het Groningse en Friese land meldt Jaap zich op het bewuste project. Er is zelfs in de haast een bouwvergadering belegd waarbij ook de projectleider en opdrachtgever aanwezig zijn. De projectleider stelt voor dat Holthuis eerst samen met de uitvoerder het werk bezoekt waarna ze met elkaar de bevindingen van Holthuis in de bouwkeet kunnen bespreken. De kennismaking met de uitvoerder verloopt gespannen. “Ja, de betoncentrale levert nog wel, maar als ze niks aan het mengsel veranderen trap ik ze van het werk”, briest de uitvoerder. “U boft want u kunt het met uw eigen ogen zien, we zijn net twee wanden aan het storten”. Samen met de uitvoerder loopt Jaap het bouwterrein op. Met een geroutineerde blik neemt hij de situatie in zich op. Het betreft een onderdoorgang, en een flinke ook. De keerwanden zijn voor een gedeelte al klaar. Momenteel is men bezig met betonstorten voor twee wanden aan weerszijde van de inrit. Twee truckmixers staan naast elkaar en lossen hun grijze inhoud in een kubel. Er wordt gestort met twee kranen, ieder voor een wand.
Zonder verder een woord te zeggen inspecteert Holthuis de reeds verharde wanden. Ja, de uitvoerder had wel gelijk … de wanden zijn gescheurd, op regelmatige afstand en van boven tot onder. Toch valt Jaap direct iets op. De scheuren zitten maar aan één zijde van de inrit. De keerwand aan de andere zijde is niet gescheurd. Jaap kijkt naar de lucht, het is prachtig weer en het zonnetje kijkt hem vrolijk lachend aan. Dan kijkt Jaap naar de lossende truckmixers. Een chauffeur, getooid met een rode helm, geeft de kraanmachinist het teken dat hij de kubel op kan trekken. “En meneer Holthuis”, dramt de uitvoerder, “u ziet het nu met eigen ogen, het is altijd hetzelfde gelazer met dat beton”. “U heeft helemaal gelijk”, bromt Jaap Holthuis. “Het beton is inderdaad gescheurd. Maar ik weet wel hoe dat komt. Het komt door die chauffeur daar, die daar met die rode helm. U kunt dat niet weten, maar ik heb het al vaker meegemaakt. Een chauffeur met een rode helm op geeft altijd gedonder, en dus scheuren in het beton. Als ik u was zou ik geen beton meer accepteren wanneer de chauffeur van de mixer een rode helm draagt!!”
De uitvoerder kijkt verbijsterd. Aan de ene kant verrast door zijn gelijk, maar aan de andere kant bekruipt hem het gevoel dat hij lelijk in de maling wordt genomen. “Ik neem aan dat u uw mening in de keet wilt toelichten, meneer Holthuis?”
Terug in de keet doet Jaap zijn verhaal. Ja, inderdaad, hij heeft de uitvoerder wat lopen stangen. Maar daar vroeg die man dan ook om. Holthuis vraagt of het de uitvoerder zelf niet was opgevallen dat de éne wand wel en de andere wand niet gescheurd was. Nou dat had hij wel gezien, maar de uitvoerder was allang blij dat een keerwand wel goed was en hij had al voldoende ergernis van de gescheurde wand. Jaap komt nog een keer terug op zijn opmerking over de chauffeur met de rode helm en dat het toch wel toevallig was dat in zijn truckmixer altijd de betonspecie met scheuren zat. Hierop reageert de projectleider: “Maar meneer Holthuis, de scheuren zitten toch al niet in de betonspecie in de truckmixer?” “Neen, natuurlijk niet”, antwoordt Holthuis, voor wie het toneelspel lang genoeg geduurd heeft. “Er zit natuurlijk helemaal geen verschil in de kwaliteit tussen betonspecie in de ene of in de andere truckmixer. Het verschil zit in de verhardingsomstandigheden. De ene keerwand zit aan de zuidkant van de inrit en staat dus aan de schaduwzijde. De andere keerwand staat aan de noordkant van de inrit en wordt dus volop beschenen door de zon. Door de zoninstraling wordt de bekisting warm en zal de temperatuur van het verhardende beton hoger zijn dan de temperatuur van het verhardende beton aan de schaduwzijde. Tijdens de afkoelfase wil het beton verkorten, wat leidt tot spanningen met mogelijk scheurvorming tot gevolg. Het verschil in temperatuur tussen de ‘warme’ wand en de wand in de schaduw zal waarschijnlijk de reden zijn waar om de ene wand wel en de andere wand niet gescheurd is.”
En Holthuis gaat verder, hij voelt zich nu goed in zijn element en maakt gebruik van één van zijn vele stokpaardjes: “De kwaliteit van de geleverde betonmortel staat niet ter discussie; de betonmortel wordt geleverd onder certificaat. En mochten daar twijfels over zijn dan kunt u contact opnemen met de betreffende betoncentrale. Maar goede betonmortel is …het halve werk. Maar helaas ook niet meer dan dat, want de rest moet u zelf doen.”
Na deze uitleg geeft Jaap de aanwezigen een hand, laat nog wat foldermateriaal achter en vertrekt. Hij heeft zijn zendingswerk verricht en tegelijkertijd de belangen van een van de leden van de Stichting kunnen verdedigen. Zo is Jaap. Hij staat voor de kwaliteit van de betonmortel en is tegelijk positief kritisch ten aanzien van de verwerking van de betonmortel, getuige nog een ander slogan die hij gaarne predikt: “Als U deze goede betonmortel niet goed verwerkt, afwerkt en nabehandelt wordt het helaas niks”.
Reacties