Wie herkent niet de beroemde passage uit het mooie sprookje Sneeuwwitje: “Spiegeltje, spiegeltje aan de wand...” Het resterende van de zin kennen we allemaal, en we weten ook hoe het is afgelopen. Ja, die spiegel die heeft wat losgemaakt in dit sprookje. Die spreekwoordelijke spiegel speelt ook in ons vak een rol. Ik vertelde daar al over mijn interview met Cement van november 2011: ‘Een spiegel voor de constructeur’. Hoe kan het zijn dat een constructeur een spiegel nodig heeft om zijn werkzaamheden uit te voeren?
De praktijk leert dat controle van constructieadvies hard nodig is. Het is dan ook al lange tijd onderdeel van ons bedrijfsproces en kwaliteitssysteem. Om hier in de hele branche goede afspraken over te maken, heb ik mij destijds aangesloten bij organisaties die hier een meetbare verbetering in wilden doorvoeren. In het begin waren het confronterende discussies die ik had. Één ervan zal ik nooit vergeten, het is denk ik 17 jaar geleden. Het was een gesprek naar aanleiding van een constructieve review die op een project was uitgevoerd. Ik heb toen telefonisch contact gezocht met het betreffende constructieadviesbureau. Met de mededeling dat bij de controle van de documenten wat zaken waren opgevallen en er aanwijsbare fouten waren geconstateerd. Zonder goed te luisteren naar mijn boodschap, was de eerste tegenreactie waar ik het lef vandaan haalde om zijn documenten te toetsen! Voor mij was het dan ook een flashback toen ik onlangs de resultaten van inhoudelijk onderzoek aanhoorde waarbij hetzelfde bureau aangaf dat ze zaken beter hadden moeten aanpakken. Ik hoop niet dat dit een afspiegeling wordt van onze samenwerking in de toekomst, maar dat terzijde.
Gelukkig zijn we op de goede weg. De bewustwording wordt steeds groter. Met respect kijk ik naar wat daarover staat in het Kennisportaal Constructieve Veiligheid, met onder meer mooie schema’s. Ik vraag me wel af wie binnen de branche dit allemaal nog gaat begrijpen. Dat geldt zeker voor de jongere generaties. Wordt het onderdeel van opleidingsprogramma’s? Daarnaast is het allemaal erg vrijblijvend en bestaan er nog steeds twee werelden: die van de ontwerpende constructeur en die van de coördinerende constructeur. Binnen onze organisatie, waarin we ook als opdrachtgever optreden, hebben we hierin een duidelijke keuze gemaakt. Wij zien geen ruimte voor de opsplitsing van ontwerpend en coördinerend constructeur. Het moet gewoon één organisatie zijn. Er kan wel sprake zijn van overdracht, maar dan tussen de personen binnen dezelfde organisatie.
Het probleem blijft – ook in ons vak – dat je niet weet wat je niet weet (ik kan het boek aanbevelen van Adam Grant, ‘Weten wat je niet weet, de kracht van nieuwsgierigheid en een weloverwogen mening’). Daarom moet je nieuwsgierig zijn en op onderzoek uitgaan. Daarvoor is coaching en communicatie nodig. Allemaal met één doel: een duurzame samenwerking en veilige leefomgeving.
We hebben hier als organisatie stappen in gezet. We voeren er, zowel in- als extern, continu het gesprek over. Daar waar we geen grip hebben op de borging van constructieve veiligheid kloppen we aan bij de opdrachtgever. En juist in dat gesprek, je zou het professionele tegenspraak kunnen noemen, komt het beste naar boven en ontstaat er volop begrip.
Als ik nu voor de spiegel sta, dan ben ik trots op wat we binnen onze organisatie inmiddels hebben bereikt in de borging van constructieve veiligheid. Maar we zijn er nog niet. Als we in de branche niet doorgaan met veranderen, dan gaan we ons op glad ijs begeven, spiegelglad ijs! Kunnen we ons deze uitglijder nog als maatschappij veroorloven? We bouwen veilig of we bouwen niet!
Reacties