Ricciotti, bekend van onder andere het MuCEM in Marseille, het Stade Jean Bouin in Parijs (bekend van de banner van Cementonline!), beide met prachtige filigreine gevels in ultra-hogesterktebeton, en de organische maar zware vormen van het Musée Jean Cocteau in Menton, had ongetwijfeld wel eens voor een meer kunstzinnig publiek gestaan. Het zaaltje was ook vrij klein voor zo'n flamboyante meneer; een typische architect, ofschoon hij geen zwarte coltrui droeg, maar die is dan ook al jaren uit de mode, zeker in het mondaine epicentrum van de haute couture (zijn overhemd onder het donker antraciete colbertje was paars, voor de geïnteresseerden onder u).

Los van de kledingkeuze en wilde haardos, was het vooral de manier waarop Ricciotti over gebouwen sprak dat me deed beseffen dat architecten en engineers altijd in twee parallelle werelden zullen blijven leven. Hoe hard we met zijn allen ook reppen over meer integratie en beter samenwerken, iets wat het Cement&BetonCentrum zelf ook voor ogen heeft en kracht bij zet met het nieuwe communicatieplatform Tektoniek (voor de architect en constructief ontwerper), het is een utopie om te veronderstellen dat je van XY-chromosomen XX-chromosomen kunt maken, of vice versa. Dat moeten we ook niet willen. Zolang de wederzijdse aantrekkingskracht er maar is, dan kun je mooie kindjes maken.      

Ricciotti fileerde dan misschien de halve aanwezige pers, provoceerde met politiek getinte statements en was, uiteraard, niet te beroerd zichzelf hier en daar te verheerlijken en af te zetten tegen de na-aap-architect (ongeveer in deze woorden: "Mijn architectuur is dandy, vrouwelijk, zelfs erotisch. Ik hou niet van de constante drang van architecten, zelfs van de vrouwelijke, om hun viriliteit te tonen met van die dunne vliesgevels en snaarstrakke, nietszeggende doosconstructies."), tegelijkertijd was hij ook erg lovend over de bouwers, de mannen op de werkvloer. Zonder hen geen goed gebouw. Zonder hen is het onmogelijk je droom om te zetten in een daad. Oh ja, tussen neus en lippen door gaf hij summiertjes wat technische uitleg? Want nee, Ricciotti vertaalde de slogan van de World of Concrete, 'Be Concrete', nu niet bepaald in 'En nu to the point'?

Met het 75 minuten durende betoog dat nog nadreunde in mijn hoofd, stapte ik het zaaltje uit, de beursvloer op. De machines en overig bouwmaterieel vormden een weinig harmonieus contrast. Zo beschouwd was het eigenlijk wel toepasselijk dat dit evenement juist in de cité de l'amour, de la mode en des beaus arts werd gehouden. En eigenlijk is het toch ook prachtig dat deze twee werelden, tussen architect en engineer, tussen vrouw en man, tussen droom en daad, naast elkaar kunnen bestaan; elkaar tegelijkertijd kunnen irriteren en aantrekken. Ja, integratie is leuk, zolang er maar voldoende variatie overblijft!

Technisch marketing adviseur bij het Cement&BetonCentrum

Lees ook eerdere blogs van Coen Smets.